Święta w Akyrfie ( odc. 5)

Rozdział 4

Ted szybował wysoko lustrując pokrytą śniegiem sawannę. Pamiętał, że widział gdzieś lwy pożerające bawoła, liczył że zostanie tam jeszcze trochę mięsa, które zamierzał przeznaczyć dla czarownicy z góry Kolomandzaro. Co prawda wiedział, że padlina nie każdemu smakuje, ale miał nadzieje, że w tym przypadku nie będzie miało to większego znaczenia; Pani Baba nigdy wcześniej nie jadła mięsa. Niebawem zobaczył ową padlinę, leżał przy niej stary szakal. Sęp zaczął powoli zataczać koła zniżając swój lot, aż wylądował obok szakala.

Szakalami w zasadzie każdy pogardzał, zagrożenie mogły stanowić jedynie w większej grupie, ale nawet wtedy nie traktowano ich poważnie. Samotnego osobnika nikt się nie bał, tym bardziej starego.

- Ehem - zaczął Ted – to miejsce jest wolne?

- Owszem.

Dopiero teraz zauważył, że coś tu nie jest tak jak powinno. Bez wątpienia widział tego samotnego bawoła wcześniej jak otaczało je stado głodnych lwów, tymczasem mięso było zjedzone ledwie w połowie, a w pobliżu nie było ani jednego lwa, ani innych amatorów padliny jak hieny, szakale, sępy. Na sawannie wieść o tym, że ktoś coś upolował rozchodziła się lotem błyskawicy, tym bardziej jak ofiarą padł bawół. Nie zdarzało się to często, bawoły żyły w stadach i zaciekle się broniły. Nawet samotny nie był łatwym łupem. Kiedy już coś takiego się stało, nigdy nie trzeba było długo czekać, za pojawią się inni zainteresowani resztkami z pańskiego stołu. Ten bawół był upolowany już jakiś czas temu, a tu nie było nikogo, tylko ten stary szakal, który na dodatek w ogóle się nie spieszył z jedzeniem, tylko leżał spokojnie obok. To też było dziwne.

- To bym się przyłączył – odpowiedział sęp i zanurzył głowę w rozprutych wnętrznościach gnu.

- Co się stało ze stadem lwów, które upolowało tą antylopę – zapytał wyjmując zakrwiawioną głowę z brzucha padliny.

- Uciekło, kiedy się pojawiłem.

Sęp omal nie zakrztusił się kawałkiem mięsa.

- Chcesz powiedzieć, że uciekło... przed tobą?

- Owszem.

- Wciskasz mi kit, stado lwów nie ucieka przed samotnym szakalem, na dodatek w takim wieku...no...przed szesnastką.

- Tak, ale mnie się boją.

- Dlaczego?

- Bo groźny jestem.

Sęp spojrzał na wychudzone ciało, siwy pysk w którym wyraźnie zauważył brak kilku zębów.

Tak, takiej facjaty można się przestraszyć, pomyślał.

- Dlaczego? - zapytał.

- Wszyscy przede mną uciekają gdzie tylko się pojawię.

- A co trzeba zrobić żeby budzić takie przerażenie? Też bym chciał, żeby darzono mnie taki szacunkiem.

- Trzeba rozpuścić plotkę, że jest się zakaźnie chorym. Ja powiedziałem, że mam HIV, żółtaczkę, malarie, grypę, nosówkę, wściekliznę, cholerę i katar. Wtedy boją się zbliżyć, w najgorszym razie można im napluć do mięsa, wtedy nawet jak cie przegonią, to i tak już potem nie będą jeść.

- A naprawdę jesteś chory? - spytał Ted, któremu dziwnym trafem mięso nagle przestało smakować.

- Skąd, jestem już stary, to moja metoda polowania, tylko proszę, nie zdradź mnie.

- Jasne, możesz być spokojny. Nie lubię lwów, zawsze zjadają najlepsze kąski.

- Ciesze się, częstuj się zatem.

- Potrzebuje tylko trochę, i wezmę kawałek na drogę. Reszta jest twoja.
Mówiąc to posilił się. Kiedy skończył wyrwał spory kawał mięsa z uda, chwycił go w szpony i odleciał w stronę Kolomandzaro.

- Bywaj! - krzyknął szakalowi na pożegnanie.

Szakal tylko kiwnął głową.

Tymczasem w kapuście Pani Baby krowa kontynuowała swoje wynurzenia.

- Myślisz, że twój kumpel przyniesie wołowinę, a może jakiegoś skrzata albo małpę. Słyszałam, ze mięso małp smakuje dziwnie, bardzo lubię dziwne smaki. Zaraz, wołowina to mięso wołu? A fu, nie wzięłabym tego do ust, to byłby kanibalizm!

- Na pewno nie będzie to bawół, bardzo trudno zdobyć jego mięso – odparł gepard.

- Bardzo mnie to cieszy, to tylko udowadnia tezę, że my krowate jesteśmy najdoskonalszym dziełem stwórcy. Nie jadłeś nigdy krowy? - Pani Baba spojrzała uważnie gepardowi w oczy.

- Nie śmiałbym. Słyszałem, że można od tego oszaleć – odparł ten pokornie.

- To dobrze, nie wolno jeść wołowiny. Pamiętaj! Ale jadłeś kiedyś mięso?

- Tak.

- Jak było? Opowiadaj.

- Ee, no wziąłem kawałek do pyska i połknąłem.

- Niesamowite, jak to smakowało?

- Było bardzo smaczne.

- A miałeś potem wyrzutu sumienia? - zapytała Pani Baba z nieskrywaną fascynacją.

- Nie, dlaczego?

- Sprawiło ci to przyjemność. To co przyjemne jest na ogól złe, zakazane i takie podniecające.

- Ale to było tylko jedzenie, nic takiego.

- Głodny chce być syty, a syty głodnego nie zrozumie – odpowiedziała filozoficznie krowa.

- A kto zrozumie sytego?

- Inny syty. To niesamowite nigdy nie gościłam w swojej kapuście kogoś takiego jak ty, to znaczy kogoś kto...

Nie skończyła, gdyż w tym momencie liście kapusty się rozsunęły z odgłosem przypominającym mlaśniecie, tworząc dziurę przez którą było widać niebo. Przez otwór ten wleciał Ted trzymając w szponach kawałek mięsa. Przeleciał nad stołem upuszczając na niego zdobycz i wylądował obok Gerarda.

- Wróciłem – oznajmił, takim tonem jakby oczekiwał pochwały.

- W samą porę – szepnął gepard.

- Krowa podeszła do stołu uważnie przyglądając się leżącemu na nim mięsu.

- Nie wygląda zbyt apetycznie – stwierdziła – Co to za mięso?

CDN